PROSTY, SKROMNY, WIELKI, MĄDRY

Mieliśmy to szczęście
Żyć równolegle,
Z naszym rodakiem,
Papieżem polakiem.

Historyczne to czasy
Dla każdego były,
Za papieża polaka,
Karola Wojtyły.

Jan Paweł II,
Takie przybrał imię,
Był prostym i skromnym,
Lecz wielkim i mądrym.

Jeździł po świecie,
Pielgrzymował wszędzie,
Głosił ewangelię

Na całym świecie.

Tam gdzie się zjawił

Tłumy gromadził,

Wszędzie Go słuchano

Z najwyższą uwagą.

Był autorytetem

Dla wszystkich bez wyjątku,

Nawet dla ludzi

Innego obrządku.

Miał także wrogów

co nauk Jego nie rozumieli,

Którzy z ukrycia

Zabić Go chcieli.

Lecz kula wroga

Co Go trafiła,

Siły Papieża

Nie doceniła.

Matka Fatimska

Zasłonę stworzyła,

Od śmierci nagłej

Go ochroniła.

Papież więc dalej
Jeździł i nauczał,
Dobro wskazywał,
A zło odrzucał.

Lata mijały,
Choroba przyszła z wiekiem,
W cierpieniu umarł,
Bo też był człowiekiem.

Śmierć tego papieża
Ludzi zjednoczyła,
W wielkiej żałobie
Wszystkich pogrążyła.

Pogrzeb papieża
Tłumy zgromadził,
Do Wiecznego Miasta
Wiernych zaprowadził.

Polska straciła

Wielkiego Polaka,
Jakiego nie miała
Przez wieki i lata.




Lecz pamięć o nim
Pozostanie z nami,
Z jego wiernymi,
Z jego naukami.

     Fidel  08 kwiecień 2005